3d · Arkadaşlarının arkadaşla
4 sene 3 hafta geçmiş üzerinden ben uzun uzun İspanya soluyalı. Aslında İspanya değil, Endülüs'tü içime çektiğim ve bırakmak istemediğim. Artık eskisi kadar yazamadığım malum, gerçekleştiremediğim onca diğer zevkim gibi ve bunun çaresini bulamıyorum. Sanırım kalan ömrümün, artık sadece yaşamaya yeteceğini düşünmekten belki de beteri... öyle hissetmekten. Şimdilerde sadece yaşıyor ve geçiyorum. Geride bırakabildiklerim aşağıda bağlantısını paylaştığım fotoğraflardan ibaret ve hiç şüphesiz benden çok daha iyi anlatıyor o güzelim toprakları. Endülüs benim için ertelendikçe kıymetlenen, gerçekleşirse sihrini, şiirini yitireceğinden korktuğum bir düş gibiydi. Ayaklarıma kara sular inene kadar yürüdüm sokaklarında gün doğumundan... morcivert karanlığına. Insanoğlunun, tarihin, dinlerin, sanatın, kültürlerin bu denli içiçe geçtiği, birlikte yaşadığı (Co-exist dedikleri) Anadolu topraklarının yeryüzündeki tek benzeri, Endülüs coğrafyası olsa gerek. Çok etkilendim duygulandım. Dansından ağıtına, çığlığından derin sükunetine, en coşkun renklerinden toprağının küllü kızılına, zeytin ağaçlarından narına, okyanusundan çamur renginde akan nehirlerine, devasa ormanlarla kaplı yemyeşil ulu dağlarına uçsuz bucaksız ovalarına... Sinirli, çatık kaşlı analarına, tembel ve vurdumduymaz romantik ademlerine, birbirinden güzel bebelerine hayran kaldım. Yaşadıkları coğrafyanın karakterini aynıyla yansıtan kimliklerine, tarihlerine, dillerine özetle atalarına sahip çıkan, rızkını üreterek özellikle denizden çıkaran ve paylaşan, en sevdiğim hayvan olan atlarla yaşayan insanlarını sevdim. Ben İspanya'yı ve Endülüs'ü çok ama çok sevdim.
